Gisteren mijn tweede jogske gedaan (met nieuwe loopschoenen!). Woow, loopschoenen is buitengewoon geweldig, ik kon niet stoppen met lopen: resultaat--> ik heb héél de campus uit alle hoekjes gezien, alle voetbalpleinen minstens 1 keer rondgelopen, alle boswegjes gepasseerd (drie konijnen gezien!), de parkings en de tuinen van universiteit moesten er ook aan geloven, een uur later en nog steeds evenveel zin om door te gaan, toch beslist om eten te gaan maken en mijn benen te sparen voor de dag erna. Binnenkort ga ik met eugenio, eduardo en Juan (drie spanjaarden) joggen.
Vandaag om 9 uur de bus op naar Giant's causeway (pad van de reuzen-voor de legende zie wikipedia ofz).
Pracht van een natuurverschijnsel. We wouden zo diep mogelijk de zee in op deze zeshoekige rotsen (om het machtig gevoel van koning van de zee te zijn te voelen), plots kwam er een golf en drie mensen vielen, werden compleet overspoeld door de gigagolf ( mijn haar was nat, en ik ben nu niet om te zeggen een klein persoon). Die drie mensen en hun apparatuur hadden duidelijk droogte nodig en de mensen werden gehuld in kleren van verschillende personen, de rest valt af te wachten of ze nog willen werken.. ok, de dag begon dus met een heus wildwateravontuur, ik was slechts langs één kant nat dus mocht niet klagen.
Met zompige schoenen vatten we onze tocht verder aan, hop de berg op (steile beklimming!) en hup schup de bus in.
Lange tocht op de bus langs panorama's waar je mond spontaan van open valt (stel je 'lord of the rings' voor), next stop: Glenariff. Eén van de negen Glens (kloven, valleien) van Antrim. Daar deden we een watervaltrip (jawadde, jungle alom!), en een andere grotere langs bospaadjes. Veel verhalen uitgewisseld met erasmussers (enkel internationale studenten waren mee), zo'n leuke mensen leren kennen, en besloten dat dit semester in een vingerknip zal voorbij zijn. Ook vraag ik me af waar al die erasmusverhalen vandaan komen dat de eerste weken het moeilijkst zijn? Als deze zalige vakantieweken de moeilijkste zijn, dan vrees ik dat ik hier blijf wonen ;)
Ondertussen heb ik ook al een hele lijst buschauffeurs en taxidrivers die een interessant klapke met mij gedaan hebben, niets zo boeiend als met een Iers meneerke kletsen over koetjes en kalfjes. Daarmee ben ik te weten gekomen dat het conflict hier nog niet over is, dat er nog steeds opflakkeringen (kleine weliswaar) kunnen zijn. En dat het echt nog heel vers in de mensen hun geheugen zit, vele hebben familieleden en kennissen verloren hierdoor. De priester hier (jawel, we hadden een rondleiding in de church v Armoy en de begraafplaats) zei ook dat de studenten van onze universiteit ook geconfronteerd zijn met deze oorlog om N-Ierland en dat dat soms pijnlijk kan zijn om erover te praten maar ook zeer verrijkend voor hen om te weten dat bv. in België er ook problemen zijn (mooi gekozen voorbeeld zou ik zo zeggen). Ook kennen ze hier geen voorrang van rechts of links zoals je wil, en zijn de straten hier veel te smal waardoor de auto's in de kant rijden om te passeren, handig toch?
Heel mooie dag, veel babbelen met verschillende mensen (ik denk dat ik ze alle 50 gehad heb), zonneschijn, qu'est ce que tu veux en plus? (Ik zit in de keuken met de franse meisjes en begin zo stilaan in het frans te denken)
Vanavond verjaardagfeestjesavond, twee anna's verjaren, één bij de buren en één in een ander residentiegebouw op de campus, voor de eerste hebben we twee crumbles en een kaart gekocht, party!
Moe, fatigué, exhausted, mude, het is wat je wil, maar zo voel ik me right now.
Salut! A la prochaine!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten